بسم الله الرحمن الرحیم
مؤمن تفریح ندارد! ترویح دارد!
این جمله را یکی از بزرگان می‌فرمود.
می‌فرمود که نگویید: «برویم برای تفریح»؛ بلکه بگویید: «می‌رویم برای ترویح».
خوب فرق اینها در کجاست؟
تفریح از ریشه «فرح» گرفته شده است و «فرح» خوشحالی است. اما نوعی از خوشحالی که از حد اعتدال خارج شود. بنابراین گفته می‌شود که «فرح» خوشحالی همراه غفلت از یاد خداست؛[1] و لذا خداوند در قرآن می‌فرماید: «إنّ الله لایُحِبّ الفَرِحین» یعنی خداوند کسانی که به شادی خود غَرّه می‌شوند را دوست ندارد.
اما کلمه‌ی «ترویح» از «روح» گرفته شده است. و به معنی «خستگی در کردن» است.
در زبان عامیانه هم این دو معنا رو به کار می‌برند:
– (تفریح=) بریم حال کنیم، بریم حالی به حولی، بریم عشق و حال …
– (ترویح=) بریم آب و هوایی عوض کنیم، …
پس تا به یک بهانه‌ای تعطیلی پیش اومد نگیم: بزن بریم عشق و حال، صفا سیتی، و …؛ چون یک لحظه غفلت از یاد خدا، انسان را به وادی ضلالت می‌اندازد.
بله، خستگی در کردن و در دشت و دمن سیر و سیاحت کردنی که انسان را از خدا دور نکند برای رشد انسان ضروری هم هست.
پ ن 1: البته فرح به معنی خوشحالی ساده هم به کار می‌رود (= سرور) اما چون برای حالت غفلت هم استعمال می‌شود، باید انسان به مفاد آن توجه داشته باشد که مبادا به دنبال کاری باشد که غفلت از یاد خدا را نتیجه بدهد.
